Maćkowice

 Położone są w dolinie Potoku Maćkowickiego, najwyższy punkt na terenie wsi sięga ponad 270 m. n.p.m., w najbliższym sąsiedztwie wznosi się Bukowy Garb (426 m. n.p.m.)
   W metryce koronnej (1456-66) znajduje się zatwierdzenie granicy między Ruszenicami a Maćkowicami. W 1464 roku Kazimierz Jagiellończyk nakazuje Jakóbowi Koniecpolskiemu, staroście przemyskiemu aby Dobiesława Żyrawskiego, Piotra Wapowskiego i Chabrego z Krzywieckiej Woli za szkody poczynione w lasach do Manczykowic należące przed siebie powołał.
   Wieś aż do rozbiorów była własnością królewską. W 1768 r. wieś była w  dzierżawie Antoniego i Zofii Lubomirskich. Od Lubomirskich nabył Maćkowice Antoni Derszniak, ostatni z rodu Derszniaków. Tu właśnie odszedł z tego świata w 1798 r., kończąc wielowiekowe dzieje tego rodu. W  późniejszych latach dobra maćkowickie były w posiadaniu Przedrzymierskich i Skibniewskich, budowniczych istniejącego do dziś dworu. U schyłku XIX wieku majątek ziemski liczył 711 mórg gruntów ornych, łąki ogrodów 47 mórg, 22 morgi pastwisk i 710 lasu.
   W 1880 r. we wsi mieszkało 1048 mieszkańców, z tego zdecydowana większość wyznania grecko - katolickiego. 102 osoby mieszkały nadto na obszarze dworskim. Nic dziwnego, że we wsi była parafia grecko - katolicka, mieszkańcy wyznania rzymsko- katolickiego należeli natomiast do parafii w Kosienicach.
   Po wysiedlonych po II wojnie światowej greko - katolikach pozostała urokliwa cerkiew pod wezwaniem św. Szymona Słupnika, zbudowana w 1813 r. Murowana świątynia po 1947 r. służyła jako magazyn, co niestety w  sposób istotny odbiło się na jej stanie.
   Wyznawcy katolicyzmu w obrządku greckim należeli przez wieki do parafii w Kosienicach, w XX wieku jednakże wystąpili z inicjatywą wzniesienia świątyni filialnej. Kościół zbudowano z drewna w 1920 roku, szczęśliwie przetrwał II wojnę światową. Z czasem jednak, a zwłaszcza po erygowaniu w Maćkowicach samodzielnej parafii w sierpniu 1970 r., jego nienajlepszy stan i niewielkie rozmiary skłoniły parafian i ich duszpasterza - Eugeniusza Sabata do decyzji o jego rozbiórce i podjęciu budowy nowego kościoła. Projektodawcą nowej świątyni był inż. Roman Michalik, pod jego też nadzorem rozpoczęła się w czerwcu 1982 r. budowa kościoła. Stanął on już w 1984 r., w październiku tegoż roku biskup przemyski ks. Ignacy Tokarczuk uroczyście poświęcił świątynię pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Ma ona wymiary 30 x 50 m. i  kubaturę 9800 m3.
   W pięć lat później podjęto budowę jeszcze jednej nowej świątyni - kościoła filialnego parafii Maćkowice pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia Bożego w Woli Maćkowskiej. Kościół ma skromną formę, budowę rozpoczęto bowiem w oparciu o pozwolenie na dom katechetyczny (maj 1989). Projekt opracował arch. Zdzisław Kłodkowski, a jego realizacja przebiegała dzięki energii proboszcz ks. Eugeniusza Sabata i funduszom pochodzącym głównie ze składek parafian. Większość prac przy budowie świątyni wykonali zresztą miejscowi rzemieślnicy. Uroczysta konsekracja kościoła przez biskupa przemyskiego ks. Ignacego Tokarczuka miała miejsce 24 czerwca 1990 r.
   Cennym zabytkiem Maćkowie jest też dwór powstały w połowie XIX wieku. Założenie obronne - rezydencjonalne istniało w Maćkowicach już wcześniej - do dziś widoczne są jego ślady. Istniał tu mianowicie drewniany dwór, broniony przez czworoboczne umocnienia, z pięciobocznymi bastionami w narożach. Na północ od tego datowanego na wiek XVII założenia Skibniewscy zbudowali okazały, murowany dwór. Po II wojnie światowej obiekt nie był użytkowany, dopiero w latach 60-tych przekazano go Spółdzielni Rolniczo - produkcyjnej w Dusowcach, która przeprowadziła jego restaurację. Obecnie mieści się tu ośrodek katolickiego ruchu oazowego, a nowi gospodarze z energią przystąpili do przywrócenia zabytkowi dawnej świetności.
   Obiekt powstał na planie litery H, część środkowa i wschodnia ma 2 kondygnacje, natomiast część zachodnia trzy kondygnacje. Wejście znajduje się od wschodu, ozdobione jest portykiem kolumnowym. Dwór otoczony jest parkiem w typie krajobrazowym, częściowo przetrzebionym, ale wciąż pełnym uroku.
   Warto też wspomnieć, że w pobliski lesie zwanym "Kopań" jest źródło, cieszące się wśród miejscowej ludności właściwościami uzdrawiającymi. Wiąże się z nim legenda, wg której źródło to łączy się ze źródłem w  Kormanicach (Fredropol) - jeśli w Kormanicach brakuje wody, tu zawsze jest, jeśli zaś braknie wody w naszym źródle, niechybnie jest ona wtedy w  Kormanicach.